Portugal heeft armoede en werkloosheid, maar geen populist

In een lezenswaardig verhaal op De Correspondent analyseert journalist Cátia Bruno waarom Portugal, ondanks de grote armoede in het land, niet ten prooi is gevallen aan een populistische politicus. Ze laat zien dat Portugezen met een grote mate van onverschilligheid naar hun nationale politici kijken. Alleen de EU kan op hun goedkeuring rekenen vanwege de subsidies voor de visindustrie. Bij de parlementsverkiezingen in 2015 bleef dan ook bijna 45 procent van de kiezers thuis.

Volgens de politicoloog Pedro Magalhães komt de politieke vervreemding van de Portugezen voort uit apathie. “Doordat de partijen in Portugal niet goed inspelen op de veranderingen die plaatsvinden op sociaal, economisch en educatief vlak, ontstaat er een kloof die maakt dat mensen te weinig vertrouwen in de politiek hebben om hun stem uit te brengen.” Daarnaast nemen de centrumlinkse socialisten samen met de Communistische Partij en het Linkse Blok met hun progressieve agenda een deel van de onvrede weg bij de armste bevolking.

Persoonlijk vind ik dat een erg onbevredigende verklaring. Als partijen écht (voorzichtig) op weg lijken om de bevolking te verheffen, zal toch juist een steeds groter deel van het electoraat op hen willen stemmen? Waarom gebeurt dit niet? Het maakt de vraag waarom zo’n groot deel van de Portugese burgers niet warm loopt voor verkiezingen alleen maar interessanter.

214 gemeentes in Quebec slaan de lokale verkiezingen over

In de 1100 gemeenten die de provincie Quebec (Canada) telt, hebben sommige gemeenten niet meer dan 500 inwoners. Hoe organiseer je democratie in zo’n kleine gemeenschap? Ga je iedere vier jaar verkiezingen houden – ook al staan op het stembiljet telkens de namen van dezelfde twee kandidaten?

Voor veel kleine gemeenten in Canada wegen de kosten voor de organisatie van gemeenteraadsverkiezingen (minimaal 15.000 dollar) nauwelijks op tegen de baten. Voor hetzelfde bedrag kun je ook een half jaar een extra plantsoenmedewerker inhuren. Mede hierom sloegen maar liefst 214 gemeenten in Quebec de gemeenteraadsverkiezingen simpelweg over. Opmerkelijk genoeg hebben 23 van deze gemeenten sinds 2003 (!) geen lokale verkiezingen meer gehouden. Ook een gebrek aan geschikte tegenkandidaten speelt hier mee: bij de verkiezingen van 2013 had 47.2 procent van de province mayors geen tegenstander. Zij werden dus automatisch ‘bij acclamatie’ voor hun positie benoemd.

Lees “214 gemeentes in Quebec slaan de lokale verkiezingen over” verder

Waarom willen jongeren in The Circle meer referenda?

Bij de afgelopen presidentsverkiezingen in de VS brachten naar schatting 131,7 miljoen burgers hun stem uit, terwijl 214 miljoen Amerikanen een profiel op Facebook hebben. Ligt hier een kans voor sociale media? Waarom zou de overheid Amerikaanse Facebookgebruikers – exclusief minderjarigen – niet automatisch als geregistreerd mogen beschouwen? In hun profiel hebben zij immers de noodzakelijke informatie over zichzelf ingevuld. En waarom zouden deze burgers vervolgens niet via Facebook hun stem mogen uitbrengen als dit leidt tot een hogere kiezersopkomst?

In zijn roman The Circle (onlangs verfilmd, met Tom Hanks en Emma Watson in de hoofdrol) komt Dave Eggers met het bovenstaande gedachte-experiment op de proppen. The Circle, een bedrijf dat lijkt op een combinatie van Facebook en Google, bedenkt allerlei uitvindingen die de transparantie in de samenleving vergroten – en het leven van burgers moeten verbeteren. Denk bijvoorbeeld aan een camera ter grootte van een knikker die tegelijkertijd de gegevens van alle mensen in je directe omgeving scant. Met het project Demoxie hoopt The Circle de politiek te genezen van apathische burgers. Daarom moet iedereen via zijn of haar sociale profiel de mogelijkheid krijgen te stemmen bij verkiezingen. Lees “Waarom willen jongeren in The Circle meer referenda?” verder

Trump bewijst: opkomst bepaalt (on)nauwkeurigheid van peilingen

Het is misschien wel de meest gestelde vraag na de Amerikaanse presidentsverkiezingen van afgelopen week: waarom zaten de peilingen er zó ver naast? Op De Correspondent schreef Sanne Blauw het beste onderbouwde antwoord met zes mogelijke verklaringen.

Allereerst nuanceert zij het dominante frame dat alle peilingen de uitslag verkeerd voorspelden. FiveThirtyEight – de belangrijkste website met data van peilingen – schatte de kans op een overwinning van Trump op ongeveer 30 procent. Dit is ongeveer even groot als de kans op een penalty die mis gaat. Zoals Nederlanders maar al te goed weten is dat dus een reële kans.

Lees “Trump bewijst: opkomst bepaalt (on)nauwkeurigheid van peilingen” verder

Welk kiessysteem zorgt voor de hoogste opkomst?

Onze parlementsverkiezingen stellen 12.7 miljoen stemgerechtigden in staat om 150 politici voor de Tweede Kamer te selecteren. Het doel van ons proportionele systeem is de meerstemmigheid uit de samenleving te vertalen naar de politieke arena waar gedebatteerd en beleid gemaakt wordt.

Niet ieder kiesstelsel heeft dit doel. Kijk naar het Britse meerderheidssysteem waar één kandidaat het gehele district mag vertegenwoordigen. Ook de primaries van de presidentsverkiezingen in de VS werken op een vergelijkbare manier. Daarom moeten de regels voor het verkiezingsspel zó zijn ingericht dat de uiteindelijke winnaar ook daadwerkelijk de meest gewilde leider is. Anders heb je geen eerlijke verkiezingen. Lees “Welk kiessysteem zorgt voor de hoogste opkomst?” verder